Sinds een ruime week mag er weer gevlogen worden in Nederland vanwege de Corona ziekte. Zo lang we ons maar aan de 1,5 meter houden en gezamenlijk gebruik van b.v. de startdolly op Stadskanaal maar goed desinfecteren.
Het is ook het droogste voorjaar ooit en dat is goed te merken in de twee thermische dagen die wij hadden op 29 en 30 mei.

Ik was al vroeg op om naar Stadskanaal te rijden omdat de voorspelling was dat het ook al vroeg thermisch zou worden. Om 10:15 was ik al op het vliegveld van Stadskanaal om mijn eerste sleep van het jaar achter de Dragonfly van Rinus te maken.
Normaliter kom je aan op een startplek en zeg je iedereen gedag, maar dat was nu wel een beetje vreemd door Corona. Even een hallo op afstand en dan snel de delta van het dak om te gaan opbouwen. Nadat ik was opgebouwd viel me op dat er een leuk clupje van 9 deltisten zou gaan vliegen deze dag. Ik zat een beetje te treuzelen omdat zo’n eerste vlucht van het seizoen toch met wat meer zenuwen is dan normaal. De boterhammen aten niet zo lekker weg, maar die twee bananen had ik zo op 😉
Mijn waterzak had ik helemaal vol gedaan met 50% isotone drank en 50% water, daar hou ik het immers wel uren op vol.

Eenmaal harnas aangetrokken en gechecked lag ik klaar op de dolly. Even een dubbele check nog om te zorgen dat procedures correct verlopen en Rinus geeft vervolgens vol gas en vliegen we boven het Groningse landschap. Het was meteen weer een heerlijk gevoel zo achter de Dragonfly te hangen en met kleine stuurbewegingen de dragonfly op de horizon te houden. Op 500 meter zwaaide Rinus mij af in een thermiekbel en ik kon na wat pielen om de kern te vinden mijn weg naar de wolkenbasis vinden (1).

Van te voren hadden Martin, Arne en Emiel een taak in hun vlieginstrument gezet en ik had het idee deze dan ook maar te gaan doen. Maar helaas, mijn radio deed het niet en ik zag ze ook niet vliegen. Het lukte mij niet om in de lucht de taak te wijzigen in mijn nieuwe Naviter Blade. Maar ik had al dagen ervoor een FAI-driehoek voorbereid, dus zou ik dit maar op zicht doen.
Dit moest de volgende FAI-driehoek worden: EHST -> TT Assen -> Knp Holsloot.

Het eerst been had ik expres met de wind mee gedaan zodat ik goed het eerst uur kon aanvoelen hoe de lucht was zodat ik niet te snel of te langzaam zou vliegen. In de lucht zag ik Borger liggen (2) en daar moest ik Noordelijker ervan passeren. De thermiek was gemakkelijk te vinden aan meestal de Zuid-West kant van een wolk (Wind NE, zon West) en de wolken stonden een kilometer of 3 uit elkaar. Ik kon me nog vaag herinneren dat ik ook over een meertje moest vliegen (3). Eenmaal in de buurt hiervan zag ik Assen al liggen en toen wist ik dat het TT-Assen hier net ten Zuiden ligt.

De volgende wolk lag net ten Zuiden van het TT Circuit (4), maar het optimale keerpunt lag een paar honderd meter ten Westen ervan. Toch maar kiezen voor de wolk en niet vervallen in oud gedrag door teveel te pushen. Eenmaal thermiekend ten Zuid-Oosten van het circuit werd ik toch nog over het circuit heen geblazen. Ik vond het nu al leuk door het circuit van Assen te halen. Daar waren Valentino Rossi in de MotoGP zulke fantastische dingen heeft laten zien en waar de afgelopen jaren vooral Marc Marquez dé Man is.
hoe nu verder bedacht ik me, want ik had ook een keerpunt in Stavoren erin gezet. Maar hoe ga ik die op zicht vinden, dat is lastig. Toch maar de FAI-Driehoek en op zicht naar een verkeersknooppunt net ten Zuiden van Emmen. Ik bedacht me dat ik hier al eerder had gevlogen, dus zou ik het wel herkennen vanuit de lucht.

De thermiekbellen waren op het tweede been wat lastiger te vinden, dat zal vast gekomen zijn omdat ik dwars op de wind vloog. Op lastige momenten liet ik mijn Laminar gewoon zelf zoeken. Dat is een kwestie van de vingers op de bottombar en maar zien waar ze het liefst naartoe wilt. Dan komt vanzelf een lichte beweging en een versnelling en dan volgt de thermiekbel meestal vanzelf.
De richting bepalen richting knooppunt Holsloot was ook best lastig. In het begin zag ik Emmen niet liggen en pas later wel, dat zie je ook duidelijk aan mijn tracklog (5). De wat lastig te vinden bellen resulteerde in dat ik op een gegeven moment lager en lager kwam en zoiets had van, nu moet ik echt iets vinden anders sta ik aan de grond. Even verderop zag ik een dorpje liggen omringt met droge dorre velden (6) met daaromheen weer groene akkers en bos. Dit moet het dan doen en gelukkig kreeg ik gelijk, vlak boven het dorpje Benneveld ging het weer omhoog en vanaf daar zag ik ook voor het eerst knooppunt Holsloot liggen (7)
Het idee was zoveel mogelijk hoogte houden en op wolkenbasis te blijven. Dit lukte aardig goed.

Na het ronden van het knooppunt wilde ik over Emmen heen omdat daar zowieso goede thermiek moet zitten. Alleen is het een vrij grote stad nog met ook nog flink bos eromheen. Het op hoogte blijven ging makkelijk ondanks de inmiddels flink tegenwind. Over Wildlands Emmen (8) heen en toen bleek het gewoon makkelijk te gaan, gewoon van wolk naar wolk en daar zat dan weer een goede thermiekbel.
Terug bij EHST had ik nog voldoende hoogte om mijn driehoek iets te vergroten (9). Ik was alleen behoorlijk moe van zo’n lange vlucht van 4:20 en bij mijn landing had ik een paar technische foutjes waardoor ik met een buikschuiver op de grond lag.

Het was een fantastisch mooie vlucht waarmee ik mijn Nederlandse PR verbeterde. 103 kilometer FAI driehoek.

Mijn vlucht op de DHV XC website.

De volgende dag was het vliegweer nog beter dan de dag ervoor. Iets meer wind en nog iets betere thermiek. Ik hield het echter bij een lokale vlucht van een uurtje omdat ik nog niet voldoende hersteld was van de dag ervoor. Ik hoop dat dit in de loop van komende weken wel te vebeteren, want het is wel zonde om op deze dag niet net zoals Arne, Coen en Martin 100+ of 200+ km te vliegen.

Tracklog van 2de vlucht.

Mijn vlucht op de DHV XC website.

Het NK slepen werd in mei al afgezegd vanwege het weer, maar nu in september konden we slechts één dag de wedstrijd houden. Dit werd de laatste dag van de vijf op zondag. De voorspellingen waren goed, maar uiteindelijk bleek het toch wat minder te zijn dan gedacht. Dit kwam vast door het vele vocht wat nog in de grond zat wat voor meer wolken vorming zorgt en zachtere thermiek.

Het eerste NK slepen zonder Harm is ook weer anders. Daar stond Annet voor de groep zoekende naar een nieuw format van communiceren immers het gezicht van het NK slepen was Harm waar Annet op de achtergrond alles regelde. Het gemis van een tweede Dragonfly was dit jaar ook te merken. In de voorbereidingen was het lastig om een tweede toestel te krijgen, laat staan de luxe van twee Dragonflies. Het werd de nieuwe Trike van Henry Maek, maar gezien de voorspellingen hebben we hem niet laten overkomen vanaf Altes Lager.

Er werd een eenvoudige taak uitgezet door de taakcommissie waar ik dit jaar ook in zat. 45km richting het westen heen en terug. Hier zat immers de meeste zon dus thermiek. Voor me starte Martin en Coen en ze moesten allebei weer landen. Vervolgens Gijs en Arne, zij konden thermieken. Ik kwam vervolgens en kon ook met een zachte thermiekbel van nog geen meter per seconde omhoog. Op het moment dat ik bij Gijs en Arne zat en de thermiek op was op deze hoogte ging ik meteen op avontuur. Ik dacht dat als ik als eerste zou gaan de anderen wel zouden volgen, maar niet dus.
Ik vloog richting een donkere wolk, maar deze deed het niet, vervolgens nog een rondje gedraaid boven een zwever, ook niet. Toen richting een stuk bos dat in de zon lag, dus daar zal het wel omhoog gaan. Ook niet en zo stond ik met een prachtige landing op de grond en met de uprights op mijn schouders van de mooie soepele flare.

Vervolgens ben ik opgehaald door Johan Kaal die het wel leuk vond om in mijn bus te rijden. Daarna ben ik Eppo gaan ophalen en was het wachten totdat de uitslagen bekend waren en de prijsuitreiking zou plaats vinden.

Ik had al zo’n vermoeden dat ik de derde verste afstand had gevlogen, maar na wat uitzoek werk hoe of wat stond ik daar ineens met een medaille om mijn nek. Aan de ene kant maf, want één prutstaak, aan de andere kant, een prijs is een prijs, die past vast mooi in mijn Billy-de-prijzenkast 😉

Mijn vlucht op de DHV XC website.

Met het deltavliegen maken wij veelvuldig gebruik van locatie bepaling. Dit doen we met coördinaten waarin de lengte- en breedtegraad vermeld staat. Dit werkt prima met keerpunten tijdens een wedstrijd en werkt ook prima als je naar een bepaalde locatie bij een weg moet rijden. Waar het wel vaak verkeerd gaat is als de locatie ergens ver van een weg is. Op dat moment zoek je je rot. Dat valt ook wel weer op te lossen met je portofoon even contact te leggen, te schreeuwen, te toeteren met de auto of gewoon te bellen.

Maar bovenstaande is niet meer nodig met een W3W adres. Dit zijn 3 willekeurige woorden die voor een plekje op aarde staan van 3×3 meter. Nu hoef je dus niemand meer zich rot te laten zoeken, ze vinden je altijd.
Voorbeeld: Ik ben geland op een mooi plekje, wil je me op komen halen op https://w3w.co/ontstaan.bosrijk.plaatje

Meer informatie op: https://what3words.com

Op dinsdag deed in een oproep op de whatsupp-staysupp groep of er nog iemand ging vliegen op Stadskanaal. Is het goed weer dan was de vraag. Yep was het antwoord. En zo stonden we ineens met 6 piloten op woensdag op het vliegveld van Stadskanaal.
De voorspellingen gaven aan super thermisch, even een dip en dan weer thermisch en dat bleek nog goed te kloppen ook. We hingen allemaal in de lucht en moesten steeds verder naar het Oosten gaan omdat de wolkenband vanuit het westen op kwam zetten. De anderen hadden zoiets van, ik ga weer landen op de startplek, ik zelf had zoiets van, met de zon mee, dus verder naar het oosten. Dit leverde een iets langere vlucht op, maar het hielt niet over. Na even Duits luchtruim aangetikt te hebben stond ik op Nederlandse bodem weer aan de grond. Thermiek was weg en het was inmiddels ook helemaal bewolkt.
Emiel kwam me snel halen, want die wilde na ‘de dip’ nog een vluchtje doen. Ik deed terug op EHST het lekker rustig aan en hielp de andere de lucht in en ging de dolly halen. Nadat iedereen klaar was met vliegen en ingepakt was zijn we nog even een lekker pasta of pizza wezen eten bij Dolce Vita.

Een paar dingen die opvielen vandaag was dat mijn toestel iets anders vloog omdat ik de tip-flapjes erop had gezet en de zeilspanning had verlaagd. Ik had constant het gevoel alsof mijn toestel wilde tucken (voorover kukelen). Dat zal haast niet, maar volgende vlucht wel weer de flapjes eraf.

Mijn vlucht op de DHV XC website.

De heenreis met Gijs naar Tolmezzo duurde 2,5 uur langer dan de bedoeling doordat er heel veel file in Duitsland was, voornamelijk vanwege wegwerkzaamheden. Uiteindelijk kwamen we om half 12 ‘s avonds aan in het huisje midden in de bergen bij Fusea. Een mooie verbouwde hooischuur met alle gemakken, behalve dan een werkende internetconnectie en een vaatwasser die het doet. Vanwege dit laatste nog 100 euro korting gehad op de huur omdat Emiel zijn mond open trok… beter !

Op zaterdag hadden we de inschrijving en de openings parade. De eerste ging behoorlijk soepel, de tweede ging op z’n Italiaans maar dat heeft dan ook wel weer zijn charme. Dus niet op tijd, onduidelijk wat wij als teams moesten doen en geen programma. Ik vind het altijd wel leuk. Ik zag piloten die ik lange tijd niet had gezien en dat is het altijd fijn even kort bij te kletsen. Na het officiele gebeuren stond er een enorm buffet met Italiaanse hapjes klaar. Er stortte zich meer dan 100 mensen op en na 10 minuten was het helemaal op.

Zondag was het practice day. Er werd alleen geen taak uitgezet vanwege het weer. Iedereen kon gaan vrij vliegen. Ik heb alleen een kort vluchtje gemaakt om de spieren wat op te warmen en te checken of mijn toestel correct vliegt en of het starten en landen goed ging. De start had ik wel wat meer energie in mogen stoppen, de landing ging perfect. Ik landde bij het parapent veld. Hier is ook een barretje bij en zo konden we het einde van de Formule 1 ook nog even zien.

Verslag taak 1 t/m 3 volgt nog, eerst lunchen nu.

Uitslagen

Oefenvlucht op de DHV XC website.
Taak 1 op de DHV XC website.
Taak 2 op de DHV XC website.
Taak 3 op de DHV XC website.

Mijn oude parachute paste maar net in de container van mijn harnas, of toch eigenlijk niet. Dat was al zo bij mijn vorige harnas, de Tenax 3, maar bij de Rotor was de ruimte ongeveer hetzelde. Ik ben in ieder geval blij met de net uitgekomen Charly Diamond parachute die ik bij Heleen van Randonaero kon aanschaffen.
Waar ik normaal best lang bezig ben met veters om de elastieken vast te maken van de container, was het nu een simpele klus.

Specs oude chute: 2,88kg, 4,6 m/s dalen, 140kg max. lading. (Charly Clou 2)
Specs nieuwe chute: 1,75kg, 4,5 m/s dalen, 160kg max. lading. (charly Diamondcross 160)

Het eerste wat ik vanochtend op de berg deed was het ophangpunt van mijn toestel weer een gaatje terug zetten naar het oorspronkelijke standaard gaatje. Achteraf bleek dit dé oplossing voor een hoop van mijn vliegissues. Mijn vleugel thermiekte lekkerder, had meer bardruk bij harder vliegen ipv bij heel hard vliegen zowat niets. Maar vooral het thermieken ging weer ouderwets heerlijk. Goede druk op beide vleugels, mijn snelheid ligt lager in de bochten en ik kan weer ‘bijwijzevan’ met één vinger sturen.
Er stond een korte taak van 64km op het programma. Eerst weer de flatlands in en daarna terug naar de bergen. Ik starte vrij laat, maar draaide meteen gemakkelijk naar wolkenbasis. Op de startlijn/tijd zat ik op wolkenbasis en daarna was het steken naar het eerst keerpunt. Al vrij snel kwam ik erachter dat er op het vlakland weinig thermiek zat. Ik heb nog gezocht, maar niet gevonden en zo stond ik met nog veel meer piloten zo rond het eerste keerpunt aan de grond.

De windrichting had ik bepaald met de Compeo, maar dat bevalt me toch niet zo heel erg goed. Bij de XC trainer is dat toch veel duidelijker weer gegeven.

Nadat ik geland was kwam Egbert op hetzelfde veld geland. Ik gaf hem nog de windrichting aan, waar hij me dankbaar voor was. We werden opgehaald door Reina, de vriendin van Egbert. Dat was een fijne retrieve met gestrekte beentjes achterin.

Mijn vlucht op de DHV XC website.
Artikel over Dutch Open in de lokale krant.
Nog een artikel over de Dutch Open in de lokale krant.