Sinds een ruime week mag er weer gevlogen worden in Nederland vanwege de Corona ziekte. Zo lang we ons maar aan de 1,5 meter houden en gezamenlijk gebruik van b.v. de startdolly op Stadskanaal maar goed desinfecteren.
Het is ook het droogste voorjaar ooit en dat is goed te merken in de twee thermische dagen die wij hadden op 29 en 30 mei.

Ik was al vroeg op om naar Stadskanaal te rijden omdat de voorspelling was dat het ook al vroeg thermisch zou worden. Om 10:15 was ik al op het vliegveld van Stadskanaal om mijn eerste sleep van het jaar achter de Dragonfly van Rinus te maken.
Normaliter kom je aan op een startplek en zeg je iedereen gedag, maar dat was nu wel een beetje vreemd door Corona. Even een hallo op afstand en dan snel de delta van het dak om te gaan opbouwen. Nadat ik was opgebouwd viel me op dat er een leuk clupje van 9 deltisten zou gaan vliegen deze dag. Ik zat een beetje te treuzelen omdat zo’n eerste vlucht van het seizoen toch met wat meer zenuwen is dan normaal. De boterhammen aten niet zo lekker weg, maar die twee bananen had ik zo op 😉
Mijn waterzak had ik helemaal vol gedaan met 50% isotone drank en 50% water, daar hou ik het immers wel uren op vol.

Eenmaal harnas aangetrokken en gechecked lag ik klaar op de dolly. Even een dubbele check nog om te zorgen dat procedures correct verlopen en Rinus geeft vervolgens vol gas en vliegen we boven het Groningse landschap. Het was meteen weer een heerlijk gevoel zo achter de Dragonfly te hangen en met kleine stuurbewegingen de dragonfly op de horizon te houden. Op 500 meter zwaaide Rinus mij af in een thermiekbel en ik kon na wat pielen om de kern te vinden mijn weg naar de wolkenbasis vinden (1).

Van te voren hadden Martin, Arne en Emiel een taak in hun vlieginstrument gezet en ik had het idee deze dan ook maar te gaan doen. Maar helaas, mijn radio deed het niet en ik zag ze ook niet vliegen. Het lukte mij niet om in de lucht de taak te wijzigen in mijn nieuwe Naviter Blade. Maar ik had al dagen ervoor een FAI-driehoek voorbereid, dus zou ik dit maar op zicht doen.
Dit moest de volgende FAI-driehoek worden: EHST -> TT Assen -> Knp Holsloot.

Het eerst been had ik expres met de wind mee gedaan zodat ik goed het eerst uur kon aanvoelen hoe de lucht was zodat ik niet te snel of te langzaam zou vliegen. In de lucht zag ik Borger liggen (2) en daar moest ik Noordelijker ervan passeren. De thermiek was gemakkelijk te vinden aan meestal de Zuid-West kant van een wolk (Wind NE, zon West) en de wolken stonden een kilometer of 3 uit elkaar. Ik kon me nog vaag herinneren dat ik ook over een meertje moest vliegen (3). Eenmaal in de buurt hiervan zag ik Assen al liggen en toen wist ik dat het TT-Assen hier net ten Zuiden ligt.

De volgende wolk lag net ten Zuiden van het TT Circuit (4), maar het optimale keerpunt lag een paar honderd meter ten Westen ervan. Toch maar kiezen voor de wolk en niet vervallen in oud gedrag door teveel te pushen. Eenmaal thermiekend ten Zuid-Oosten van het circuit werd ik toch nog over het circuit heen geblazen. Ik vond het nu al leuk door het circuit van Assen te halen. Daar waren Valentino Rossi in de MotoGP zulke fantastische dingen heeft laten zien en waar de afgelopen jaren vooral Marc Marquez dé Man is.
hoe nu verder bedacht ik me, want ik had ook een keerpunt in Stavoren erin gezet. Maar hoe ga ik die op zicht vinden, dat is lastig. Toch maar de FAI-Driehoek en op zicht naar een verkeersknooppunt net ten Zuiden van Emmen. Ik bedacht me dat ik hier al eerder had gevlogen, dus zou ik het wel herkennen vanuit de lucht.

De thermiekbellen waren op het tweede been wat lastiger te vinden, dat zal vast gekomen zijn omdat ik dwars op de wind vloog. Op lastige momenten liet ik mijn Laminar gewoon zelf zoeken. Dat is een kwestie van de vingers op de bottombar en maar zien waar ze het liefst naartoe wilt. Dan komt vanzelf een lichte beweging en een versnelling en dan volgt de thermiekbel meestal vanzelf.
De richting bepalen richting knooppunt Holsloot was ook best lastig. In het begin zag ik Emmen niet liggen en pas later wel, dat zie je ook duidelijk aan mijn tracklog (5). De wat lastig te vinden bellen resulteerde in dat ik op een gegeven moment lager en lager kwam en zoiets had van, nu moet ik echt iets vinden anders sta ik aan de grond. Even verderop zag ik een dorpje liggen omringt met droge dorre velden (6) met daaromheen weer groene akkers en bos. Dit moet het dan doen en gelukkig kreeg ik gelijk, vlak boven het dorpje Benneveld ging het weer omhoog en vanaf daar zag ik ook voor het eerst knooppunt Holsloot liggen (7)
Het idee was zoveel mogelijk hoogte houden en op wolkenbasis te blijven. Dit lukte aardig goed.

Na het ronden van het knooppunt wilde ik over Emmen heen omdat daar zowieso goede thermiek moet zitten. Alleen is het een vrij grote stad nog met ook nog flink bos eromheen. Het op hoogte blijven ging makkelijk ondanks de inmiddels flink tegenwind. Over Wildlands Emmen (8) heen en toen bleek het gewoon makkelijk te gaan, gewoon van wolk naar wolk en daar zat dan weer een goede thermiekbel.
Terug bij EHST had ik nog voldoende hoogte om mijn driehoek iets te vergroten (9). Ik was alleen behoorlijk moe van zo’n lange vlucht van 4:20 en bij mijn landing had ik een paar technische foutjes waardoor ik met een buikschuiver op de grond lag.

Het was een fantastisch mooie vlucht waarmee ik mijn Nederlandse PR verbeterde. 103 kilometer FAI driehoek.

Mijn vlucht op de DHV XC website.

De volgende dag was het vliegweer nog beter dan de dag ervoor. Iets meer wind en nog iets betere thermiek. Ik hield het echter bij een lokale vlucht van een uurtje omdat ik nog niet voldoende hersteld was van de dag ervoor. Ik hoop dat dit in de loop van komende weken wel te vebeteren, want het is wel zonde om op deze dag niet net zoals Arne, Coen en Martin 100+ of 200+ km te vliegen.

Tracklog van 2de vlucht.