Het NK slepen werd in mei al afgezegd vanwege het weer, maar nu in september konden we slechts één dag de wedstrijd houden. Dit werd de laatste dag van de vijf op zondag. De voorspellingen waren goed, maar uiteindelijk bleek het toch wat minder te zijn dan gedacht. Dit kwam vast door het vele vocht wat nog in de grond zat wat voor meer wolken vorming zorgt en zachtere thermiek.
Het eerste NK slepen zonder Harm is ook weer anders. Daar stond Annet voor de groep zoekende naar een nieuw format van communiceren immers het gezicht van het NK slepen was Harm waar Annet op de achtergrond alles regelde. Het gemis van een tweede Dragonfly was dit jaar ook te merken. In de voorbereidingen was het lastig om een tweede toestel te krijgen, laat staan de luxe van twee Dragonflies. Het werd de nieuwe Trike van Henry Maek, maar gezien de voorspellingen hebben we hem niet laten overkomen vanaf Altes Lager.
Er werd een eenvoudige taak uitgezet door de taakcommissie waar ik dit jaar ook in zat. 45km richting het westen heen en terug. Hier zat immers de meeste zon dus thermiek. Voor me starte Martin en Coen en ze moesten allebei weer landen. Vervolgens Gijs en Arne, zij konden thermieken. Ik kwam vervolgens en kon ook met een zachte thermiekbel van nog geen meter per seconde omhoog. Op het moment dat ik bij Gijs en Arne zat en de thermiek op was op deze hoogte ging ik meteen op avontuur. Ik dacht dat als ik als eerste zou gaan de anderen wel zouden volgen, maar niet dus.
Ik vloog richting een donkere wolk, maar deze deed het niet, vervolgens nog een rondje gedraaid boven een zwever, ook niet. Toen richting een stuk bos dat in de zon lag, dus daar zal het wel omhoog gaan. Ook niet en zo stond ik met een prachtige landing op de grond en met de uprights op mijn schouders van de mooie soepele flare.
Vervolgens ben ik opgehaald door Johan Kaal die het wel leuk vond om in mijn bus te rijden. Daarna ben ik Eppo gaan ophalen en was het wachten totdat de uitslagen bekend waren en de prijsuitreiking zou plaats vinden.
Ik had al zo’n vermoeden dat ik de derde verste afstand had gevlogen, maar na wat uitzoek werk hoe of wat stond ik daar ineens met een medaille om mijn nek. Aan de ene kant maf, want één prutstaak, aan de andere kant, een prijs is een prijs, die past vast mooi in mijn Billy-de-prijzenkast 😉
Mijn vlucht op de DHV XC website.
Geen gebruiker reactie op dit bericht
Geef een reactie.....