Nieuwe dag, nieuwe kansen. Het is nog niet echt mijn week, lekker in mijn vliegvel zit ik nog niet. Het ontbreekt me aan vertrouwen waardoor ik in de lucht alleen maar bezig ben met overleven ipv dat ik ruimte heb om beslissingen te maken tijdens een taak. Er staat een 104km taak op het programma, heen en weer door het dal twee maal. Ik starte vrij vroeg en had een goedE start. Ik rende ook wat harder omdat ik tegen mezelf had gezegd dat dat moet. Ik wilde niet nog een keer de woorden van Harm spokend door mijn gedachten. Ik had hierna de rust om rusTig te thermieken en niet als een dolle bang te zijn dat ik weer ging uitzakken in het dal ten zuiden van de start. Bij de start zat ik behoorlijk hoog en ik ging als eerste de startlijn over…. mooi scherp heet dat ! Op naar de volgende berg, hier kwam ik aan en het was thermisch rustig…. shit dacht ik, dan maar wachten. Waar anderen zochten en meteen weer verder gingen bleef ik wachten en uit eindelijk kwam er een bel die mij weer hoger bracht. Kilometers verder zat ik op een kammetje wederom te wachten op de verlossende bel, maar deze kwam maar niet. Dan maar landen op een lekker groot veld. Er was voldoende wind dus dat was weer een mooie landing extra erbij. Een uur later zat Arne op dezelfde plek te pielen als waar ik zat. Hij had meer geduld en vond een verlossende thermiekbel waarna hij zijn weg kon vervolgen. Daar heb ik dus ook weer van geleerd. Grappig detail, ik ben naast een ziekenhuis geland en zit dit bericht te typen op de rand van de parkeerplaats, wachtende totdat Anne-Marie met de kinderen mij komt ophalen. De taak is door niemand uit gevlogen. Primoz heeft de dag gewonnen door 3/4 van de taak te doen. Daarna is hij geland vanwege harde wind en turbulentie.

Mijn vlucht op de DHV XC website.