Gisteren werd de dag gecanceled vanwege wind uit de verkeerde richting en wel heel veel bewolking. Toen we vanochtend wakker werden stond de wind goed maar de bewolking was nog steeds 100%.

De wedstrijd mocht niet als een nachtkaars uit gaan, maar het zag er niet goed uit. 50/50 was de kans naar mijn idee dat we gingen vliegen.

Op de startplek had niet iedereen even veel haast om op te bouwen. Maar langzaam maar zeker kwamen er wat gaten in de bewolking en liet de zon zich steeds vaker zien. Vanwege de wind kregen we een taak naar het zuiden met een flink stuk tegen de wind erin. Bij de start stond degene voor me nog te treuzelen, dus die heb ik gepushed (verplicht starten binnen 1 minuut). Dat deed ik omdat je op een lastige dag als vandaag je samen moet vliegen en hij verstoorde dit door een gat te maken tussen de piloten.

In het begin was het lastig om goed omhoog te komen, maar in het dal ging het uiteindelijk goed omhoog. Jammer dat ik niet bij de eerste gaggle kon komen maar er bleven nog genoeg goede piloten over om mee samen te vliegen. Het eerste keerpunt, wind mee, was zo gerond, mede dankzij een paar sterke bellen.

Samen met Mario heb ik nog wingtip aan wingtip omhoog gethermiekt ik een sterke bel. Dit was één van de mooiste momenten van de dag om samen met een vriend zo omhoog te scheuren. Ik had in ieder geval een grote smile op mijn gezicht.

Het wind tegen stuk heb ik in de voorzichtige stand gedaan. Vooral de eerste 10km gingen daardoor langzaam, hierna toch vrij soepel. Dat had ik niet verwacht. Keerpunt 2 was dan ook al gerond. Op de weg naar het laatste keerpunt 3 zat ik eerst nog onder dezelfde wolkenstraat als de heenweg, maar ik besloot op een gegeven moment door het blauwe gat het dal over te steken vanaf 2100m richting een vaag wolkje. Dit bleek niet de juiste keuze te zijn en vervolgens stond ik, na een lange glij, op de grond.

Ik was super blij met deze vlucht op niveau, maar vond het achteraf jammer dat ik niet wat langer onder de wolkenstraat was gebleven. Wellicht had ik dan zelfs goal kunnen halen.

Krusevo heeft in 8 taken weer bewezen dat het een perfecte plek is om te deltavliegen. De combinatie van vlakland en bergen maken het uitdagend. Met de lastige thermiek dit jaar en het zeer technische vliegen werd Alex Ploner de terechte kampioen.

Voor mijzelf heeft het niet zo uitgepakt zoals ik wilde. Alleen de laatste drie taken waren van een niveau dat ik graag bij mezelf wil zien als minimum. Wellicht dat ik toch wat teveel druk op mezelf had gelegd dat nu alles helemaal goed is aan materiaal de prestatie ook moet volgen.

Dit bleek niet te gebeuren en als ik dan vervolgens gewoon relaxed van bel naar bel vlieg dan komt het er wel uit. Het is lastig om in een flow te komen en nog lastiger om bij een volgende wedstrijd die flow weer op te pakken.

Over drie jaar is hoogst waarschijnlijk het WK in Krusevo, dat vind ik wel een goed plan. Komende winter bij de CIVL vergadering wordt dit vast officieel gemaakt.

Het Nederlandse team heeft met een 6de plek van de Europese teams zijn doelstelling gehaald. Dit is er één die ik van te voren vrij ambitieus vond.

Het is leuk om te zien dat we als team groeien. De prestaties komen voort uit een dynamiek die maakt dat we steeds hechter worden en beter op elkaar ingespeeld raken, zowel bij het deltavliegen als daarnaast.

Arne heeft een uitzonderlijk goede prestatie neergezet door 13de te worden, ondanks één slechte dag. Zijn groei als piloot gaat maar door en voor de toekomst kunnen er nog mooiere prestaties komen. Maar met deze realiteit ontstaat ook een ander soort druk waar hij zijn pad in moet vinden.

—-
Uitslagen zijn te vinden op http://hgeu2018.mk/index.php/res