deze dag was lastig met een flinke inversie op 2200 meter boven de ridge. De thermiek bellen waren turbulent en door de wind wat verbroken. Hierdoor waren de piloten alle kanten aan het gaan. Tussendoor zag ik op 500 meter boven de start dat er een delta gecrashed was met wat roods in het zeil. Zou toch niet Frank zijn? (later meer). Welliswaar allemaal rechts draaiend maar fijn was het niet. De gaggle waar ik in zat stak op een gegeven moment naar de stattcirkel op de volgende ridge. Dat ga ik dus niet doen dacht ik. Ik vloog het plateau op met de gedachten ik vind toch wel wat. Dat gebeurde ook maar op 150 meter boven de grond pas. deze bel ging door het nabij brandende vuur door de inversie heen en zo zat ik ineens op 2900 meter. Flink later ging ik op route naar het Noorden. Onder me zag ik vele piloten landen. Dat is goed voor de score dacht ik. De volgende bel die ik moest pakken was een rommelbel in een kleine gaggle. Deze verliet ik weer op zoek naar een goede bel…. weer rommelbel…. weer verder zoeken en toen moest ik landen. Een mooie plek naast de weg met een wat mindere landing.
Meteen belde ik na de landing Jacqueline om te vragen wat ik nou gezien had. Een emotioneel antwoord dat het idd Frank was. Rechterknie gebroken en linker 2 voettenen.

We hadden nu geen retrieve auto omdat Jacqueline natuurlijk bij Frank was en Renata Portugees sprak. Gelukkig pakte de andere retrieve teams het goed op en zo ging mijn delta en harnas met de Ozzies mee naar de Esplanade en ik ging eerst met de Nieuw Zeelanders mee en daarna met de Britten.

Bij terugkomst in het appartement is het wel vervelend dat een teamlid gewond is en dat je zelf gewoon gevlogen hebt. Het geeft een beetje mixed feelings waar je mee bezig bent. Gelukkig was er de dag erna een rustdag om alles op een rijtje te laten zakken.

Mijn vlucht op de DHV XC website.