Er stonden gisteren teveel piloten op goal vond men (wie die ‘men’ nu is ben ik nog steeds niet achter).
In ieder geval werd er een taak van jawel, 146km uitgezet. Eerst naar het Zuid-Westen (Disneyland zoals Mario dat gisteren noemde), dan naar de Griekse grens en dan helemaal terug naar het Noorden voor een lokaal klein driehoekje.
Pff dacht ik, dat is een kluif en wanneer krijg ik het nu eens voor elkaar om goed te zitten bij de start en allemaal slimme dingen achter elkaar te doen zodat ik ook veel met andere kan vliegen.
Het werd een gedenkwaardige dag. 10 minuten voor de start zat ik nog super slecht, 200 meter onder de start. Mijn laatste hoop was een parapenter die in het dal vlakke belletjes zat te draaien. Ik kwam aan en bam…. dat ging eindelijk eens goed omhoog. Goede thermiekbellen zijn als strontvliegen, er komen allemaal andere piloten op af.
Binnen de kortste keren was het super druk en we zaten ook nog eens óp de startlijn, ideaal dus.
Ik zag Christian Ciech (de wereldkampioen) nog onder me aansluiten, maar die is niet te volgen, binnen de kortste keren zat hij boven me. De starttijd was daar en er werd gestoken, dus ik er achteraan. Ik had nog 2 of 3 andere deltas voor me, maar dat was het. Laag over de bossen heen vliegend was het heel even knijpen, maar ik zag dat het goed gingen komen. Vervolgens ging het met een groepje toppers alleen maar hard omhoog en hard steken. Ongelooflijk is dat toch. Tot aan het het keerpunt, de berg bij het Prespameer, kon ik meekomen met de eersten, daarna zat ik in de groep die volgde. De koerslijn volgend over de bergen was best spannend omdat hier in de dalen geen landingsmogelijkheden zijn. Ik hoef hier op deze hoogte niet aan te denken, maar toch, je moet je opties wel open houden. Op de laatste bergkam voordat het vlakland weer begon zat ik op 3000 meter. Vervolgens één lange steek naar het keerpunt zonder dat ik thermiek tegen kom. Steeds lager en lager moest ik thermiek vinden. De thermiek zit er en je zult het vinden zei ik tegen mezelf. Het bleek nog waarheid te worden ook. Op 850 meter hoogte (250 meter boven de grond) vond ik eerst een zwak belletje, wat later echt super hard omhoog ging (+4 m/s). Al driftend met de wind vloog ik Griekenland binnen (paspoort had ik mee ;-).
Vervolgens was het tegen de wind in 50km naar het Noorden, dit was lastig. Vlak bij de steenkoolcentrale kon ik de bel onderaan een groepje niet vinden. Ik moest zoeken naar een bel, maar vond er geen. Ik moest landen na 102km vliegen. Net iets te vroeg uitgeduwd deed ik mijn landing. Neus een beetje op de grond.
Wat een vlucht, prachtig, lekker lang, veel goede beslissingen, veel met bekenden gevlogen, in bergen en vlakland met diverse weerssystemen. Het is enorm uitdagend hier te vliegen en ik word er zeker een betere piloot van.
Anne-Marie was spoedig bij me. De retrieve van Gijs ging nog soepel, maar Joost en Mario stonden langs boeren knolleveldwegen, wat lastig was. Uiteindelijk waren we 21:00 in het hotel terug voor pilotendiner en party, die super gezellig was.

Mijn vlucht op de DHV XC website.