De taak van 105km begon lekker. Ik was zelfs 30 seconden voor de startgate over de virtuele lijn. Richting het eerste keerpunt naar het Noorden ging het vrij makkelijk. Diverse piloten waren dichtbij en gaven mooi de bellen op de route aan. Het uitzicht bij keerpunt 1, net onder het stuwmeer, was prachtig. Er zat hier een redelijke bel, waar ik wat hoogte nam. Iets naar het Oosten gingen een klein groepje sneller omhoog. Ik waagde het erop, maar gokte verkeerd. Er zat niets meer en ik moest met 300 meter hoogte verlies weer onderaan in de bel op de eerdere plek aansluiten. Daar ging het weer goed omhoog en kon ik gaan steken richting de ridge naar het Oosten waar al een groepje draaide. In het begin ging het niet echt geweldig omhoog, ik bleef hangen rond de 2300 meter. Op het moment dat Gijs over de radio zei: Kom op steken, vloog ik net een 3m/s bel in tot aan 2600 meter. Het steken hierna ging extreem slecht, -2 -3m/s. Ik kon nog net op kamhoogte aankomen en vond hier gelukkig weer een goede bel, maar de landingsterreinen hieronder waren niet echt geweldig. Vanaf hier in een steek over het dorp ‘La Pobla de Segur’ naar de ridge daar. Ik kon hier niet echt hoog komen na een aantal keer proberen en besloot om naar het Zuiden te vliegen in de hoop hier iets te vinden. Hier vond ik niets meer en ik moest gaan landen. Het eerste uitgezochte terrein bleek tegen de wind in flink helling af te lopen, het tweede terrein was met een 3-tal verschillende electriciteitsdraden eroverheen en het derde waar ik ging landen liepen een stuk of 400 geiten rond.
Op het moment dat ik eroverheen vloog begonnen ze al wat te rennen, oppassen dus dat ik niet een boze herder zou hebben. Laag over de olijfbomen kwam ik op final. Het terrein droeg nog goed, iets naar links opsturen om niet midden in die kudde te komen staan, shit het overpakken naar de uprights lukt niet goed, tweede poging ook niet, toestel gaat wat omhoog, ohohoh einde terrein in zicht, toestel wil iets naar rechts, toch nog een duw geven aan de rechter upright, plof.
Net één meter voor de bosjes stond ik stil. Ik voel al snel dat mijn arm en been zeer deden.
Ik keek even en zag op mijn arm een flinke schaafplek en op mijn knie een vieze diepe wond. Voor de rest had ik niets. Ik pakte snel de SPOT en zette dus aan en pakte hierna de telefoon om Anne-Marie te bellen. Helemaal helder was ik niet meer, maar deze actie’s leken me toch handig. Er landen nog twee piloten in het hetzelfde veld, een Belg en een Noor. Ik besteede er geen aandacht aan, ik was met mezelf bezig om alles nog logische te houden.
Hierna spullen in de schaduw gezet en eerst mijn wonden uitgespoeld met water.
Nadat ik mijn spullen had ingepakt was Anne-Marie vlakbij, maar had moeite mij echt te vinden. Ze heeft hier nog drie kwartier over gedaan, maar uiteindelijk zat alles op de auto en konden we opweg naar het ziekenhuis in Tremp. Het adres hiervan had ik al van Ann gehad, die behulpzaam dit voor mij had uitgezocht. In het ziekenhuis werd ik snel geholpen en werden eerst mijn wonden schoon gemaakt. Hierna drie hechtingen in mijn knie en waren we laat op camping om nog wat te eten bij het goede restaurant van de camping zelf.

Later zat ik me te bedenken wat ik nu verkeerd heb gedaan bij mijn landing. Door de stress van pas bij het derde terrein een landingsterrein te vinden ben ik vergeten mij op te richten in mijn harnas zodat ik er goed onder hang. Hierdoor heb ik tot twee maal toe mis gegrepen bij het overpakken. Ik denk dat als mijn kiel eraan had gezeten ik een lelijke landing had gemaakt, maar dan had ik geen persoonlijke verwondingen opgelopen.

Mijn vlucht op de DHV XC website.
Na analyse van mijn vlucht heb ik gezien waar ik het heb laten liggen en dat is bij de ridge waar ik geen hoogte kon pakken. Ik had hier gewoon langer moeten proberen, want een hele tijd later kwam Araldo op dezelfde plek langs en kwam 500 meter hoger uit.