Zo perfect we het hadden bij het skieën in Sunshine en Lake Louise, zoveel minder is het hier. Voor de omstandigheden die we nu hebben, hoef je niet heel de Atlantische Oceaan over te steken.
Het is hier namelijk nogal mild voor de tijd van het jaar. In het dorp is het een graad of 3 en boven op de berg is het -2.
Op 1300-1700 meter ligt de vorstgrens. Dit betekent dat je gewoon hoog moet blijven om betere sneeuw te hebben. Ik zeg bewust betere, want zo perfect als we de sneeuw hadden in de buurt van Banff, zo gemiddeld is deze hier.
Als je lager komt, dan wordt het slush-puppy en dat skied voor geen meter. De laatste 2 dagen zijn we dan ook met de gondel naar beneden gegaan. Maar we zijn lekker op vakantie en ik zie dit niet als klaaggezang, maar gewoon als een lichte teleurstelling. We komen hier immers voor de befaamde poeder sneeuw en dat zit er in Whistler in ieder geval niet in.
De pistes zijn hier wel weer enorm leuk, al is het af en toe wel moeilijk om doorheen te kunnen kijken met dat slechte zicht en allemaal druppels op je bril. Van dat slechte zicht ga je ook slechter skieën. Ik sta in ieder geval veel minder zeker op de skies wat weer als gevolg heb dat je weer pijn in je knieën krijgt omdat je technisch gewoon slecht is.
Eergisteren ben ik tijdens het achteromkijken richting Anne-Marie keihard op mijn plaat gegaan. Mijn helm ving de klap op, maar ik was wel een beetje crocky. De GoPro was van mijn helm af gevallen. De volgende ochtend had ik enorm spierpijn in mijn nekspieren die de klap hadden opgevangen. Niet echt handig, maar ach. We zijn nu allebei al een paar keer lekker onderuit gegaan.
We hebben in dit gebied wel een paar hele gave afdalingen gevonden, eentje is zelfs 10,5km lang en begint met een Diamond-piste. We skieën hier wel veel minder van de piste zelf af, tussen de bomen door dus. Wel jammer, want dit principe van gewoon ergens een pad inslaan en dan slingerend tussen de bomen door naar beneden is echt ontzettend leuk.
In het dorp is het vooral ‘s avonds één groot circus. De straten zijn helemaal vol met mensen die één van de pakhembeet 100 restaurants zoeken. Het zit hier ook helemaal vol met winkels, allemaal aan de zelfde straat die ze hier de ‘stroll’ noemen. Er lopen ook heel veel verschillende soorten mensen door elkaar. Veel locals die hier één of een paar dagen zijn, maar ook veel jongeren van overal vandaan. Samen met een grote groep toeristen van over heel de wereld is het een grote mengelmoes.
Zometeen gaan we even uit eten en daarna gewoon naar het theater hier, waar een Japans drummen is, Taiko.
Het blijft me verbazen, de manier van uit eten hier. Even een krap uurtje naar binnen en je staat weer buiten. Inmiddels zitten we al te grappen dat het brengen van het eten of van de rekening wel erg lang duurt.
Morgen ochtend kijken we even hoe het weer is, maar we verwachten dat we de spullen inpakken en richting Vancouver rijden ipv dat we eerst gaan skieën en daar pas later heen rijden.