De eerste dag van het NK Slepen was een heftige. In de ochtend was ik in mijn hoofd nog met veel meer andere dingen bezig, maar tijdens de rit naar Deelen ging de knop om en was het weer erg lekker om een leuke wedstrijd te gaan vliegen.
Bij aankomst bleek ik één van de laatste te zijn die aankwam en moest ik me nog gaan haasten om op te bouwen om zo optijd klaar te zijn om als één van de eerste te starten. De taak ging naar Vianen toe, 56km vanaf vliegveld Deelen. De start ging prima, alleen achter de Dragonfly van Rinus blijven was vandaag vanwege de turbulente weersomstandigheden erg moeilijk. Op 300 meter moest ik wel releasen, maar vond gelukkig meteen een bel die mij naar 600 meter bracht op de rand van het bos. Helaas te laag om over het grote stuk bos te vliegen. Ik koos ervoor om terug te gaan, maar dat was alleen maar sinkgebied. Ik stond dus weer aan de grond.
Ruim een uur later nam ik mijn tweede sleep. Nog steeds turbulent, ik brak uit, waardoor het breukstokje brak. Wel zat ik wederom in een bel die mij deze keer naar 800 meter bracht op de bosrand. Nu maar steken een klein beetje upwind, om niet te ver van de koers af te geraken. Helaas vond ik toen weinig meer, waardoor ik na ongeveer 6km weer aan de grond stond midden op een heide gebied. Anne-Marie kon me maar moeilijk vinden en de hekken die er stonden waren niet echt handig om je delta weer terug naar de doorgaande weg te brengen.
‘s Avonds hebben wel lekker en gezellig gegeten bij de thermiekbel op het zweefvliegveld van Terlet.
Volgens de informatie die we nu hebben zijn er 2 op goal geland (Joost en Martin) en Frank Cox is 3km voor goal geland.

UPDATE:
Ik ben deze dag als een na laatste geeindigd (5,2km). Een tegenvaller, dat wel.
Ik heb echt fout aan fout gemaakt, ik was er met mijn hoofd ook niet echt bij.
Een korte resumé. ipv 800 meter zat ik op 600 meter toen ik weg stak. Ik had op dat moment in de thermiek lijn terug moeten vliegen, dan had ik vast wel weer nieuwe thermiek gevonden. Ik had ook kunnen blijven zitten waar ik zat, want ik hoorde later van anderen dat de thermiek soms even weg was en dan opeens weer er wel was.
Ik was uitgebroken op 320 meter. Dat is dus ook zonde van de 180 meter die ik er gratis bij had gehad als ik wel achter de Dragonfly was gebleven.
Als ik dan toch was weg gevlogen, had ik gewoon op dat kleine plukje thermiek onder de zwevers (zwarte vlek bij de heide) langer moeten blijven proberen. Ik had namelijk in één rondje al 50 meter gewonnen, dus wat nu met de gedachten van toen dat het maar weinig was.

Kortom, ik ben veel te ongeduldig en moet dus beter de informatie verwerken die ik binnen krijg.

De vlucht op de DHV XC website.