Na een gecancelde dag en een rustdag vanwege het weer was er vandaag een 126km taak.
Gisteren was wel leuk om Bitola te bezoeken, maar we zijn hier om de deltavliegen.
De start die ik had was slecht. Vlak voor vertrek kreeg ik een klein windvlaagje waardoor ik naar links starte. Ik tikte de windzak aan, maar wist toch nog verder uit de problemen te blijven.

Ik zat zelfs bij de start super goed, bij de eerste gaggle. Wat een mayhem aan deltavliegers is het dan. Mijn instrument gaf niet aan dat ik naar het eerste keerpunt moest, maar dat ik de startcirkel nog moest doen. Ik concludeerde dat ik net een paar seconden te vroeg was gestart en dat het wel goed zou komen.
Na enkele kilometers glijden vond iemand een bel en alle vliegen kwamen op de stroop af. Ik vind dat maar lastig om dan de kern goed te pakken, ik blijf dan wat meer aan de rand van de thermiekbel, omdat ik dat veiliger vind. Het eerst keerpunt had ik dus snel, maar daarna zat ik alweer vrij laag.
Ik vond toch weer een redelijk goede bel die mij naar wolkenbasis bracht. Na een flinke glij zat ik weer in de problemen, deze keer op 200 meter boven de grond. Het belletje dat reding moest geven werd aangegeven door een klein groepje. Ik heb hier veel moeten draaien, maar wist toch weer terug in de wedstrijd te komen.
TBC.

Er stond wat wind door het dal vanuit het Noorden. Er werd een taak naar het Zuiden uitgezet vlak voor de Griekse grens met een aantal keren zig-zaggen door het dal.

Ik was na de start aan het pielen om hoog te komen maar besloot op een gegeven moment toch te gaan steken naar het eerste keerpunt. Dit ging niet zo lekker, dus besloot ik verder naar het zuiden te vliegen. Vanaf laag weer geprobeerd naar boven te komen, maar echt hoog kwam ik niet.
De lead-gaggle kwam onder me door. Die zullen toch niet uitzakken, dacht ik nog, maar een paar minuten later zaten ze al weer hoog boven me. Uiteindelijk besloot ik toch maar het dal over te gaan steken, schuin tegen de best wel sterke wind in. Telkens vrij laag en dan toch weer een belletje met veel verzet. Bij de hoefijzer berg had ik weer vanaf 150 meter een bel, die me flink omhoog bracht. Snel het keerpunt gepakt en toen weer terug naar dezelfde plek en jawel hoor. Het ging weer hier omhoog, alleen niet zo goed als de vorige keer. Ik besloot dezelfde weg terug te vliegen omdat ik een delta daar heel goed zag draaien. Dat was dé domme beslissing van de dag, want niet veel later stond ik in een veld, samen met Andrew Hollidge, een Brit.
Aan de ene kant baalde ik, aan de andere kant was ik niet uitgezakt bij de startberg en had een stukje van de taak gevlogen. En voordeel was dat veel anderen al eerder waren uitgezakt.

Tijdens het Brits Open een paar jaar geleden kregen we van de organisatie een Camelbak (Waterzak). De jaren voordat ik hem kreeg, hield ik mijn oude camelbag wel schoon, maar niet echt grondig.
Sinds ik hem elke keer goed schoon maak met Steradent blijft deze ook netjes, smaakt het water wat je drinkt gewoon goed en is het schoonmaken ook makkelijk omdat deze niet zo vies wordt van één keer vliegen.
Mijn tip voor onderhoud is:
– spoel de waterzak goed uit met lauw water
– spoel de slang ook goed door
– doe één of twee steradent tabletten in de waterzak en doe er lauw water bij.
– Haal al de lucht uit de zak en schudt de zak wat heen en weer.
– Herhaal dit over de dag een paar keer.
– Na 12 uur spoel je het steradent-water door de slang naar buiten
– De waterzak goed uitspoelen met schoon water
– Goed laten drogen aan de waslijn ofzo
– Water wat onderin blijft zitten met een schoon geel doekje ofzo opnemen
– Klaar

De losse onderdelen (mondstuk, slang, afsluitdop), maar ik ook geregeld schoon, maar niet elke keer.

Van te voren waren de voorspellingen zo goed dat ik een enorme driehoek taak in mijn vlieg instrument had voorgeprogrammeerd. Ik was ook nog vroeg vertrokken van huis om even na 11-en aan te komen.
Bij de poort moest ik nog even gebaren dat ik na 3 uur rijden toch echt even naar het toilet moest, maar dat kwam natuurlijk in orde.
Fred, Michiel en Heleen waren en er al. Martin kwam iets later. Ik zou samen met Martin gaan vliegen en dan maar zien wat het ging worden. Om 12 uur ging ik de lucht in en het ging redelijk goed omhoog. Ik merkte al snel dat de thermiekbellen niet zo goed georganiseerd waren en niet zo stevig als voorspelt. Ik liet me langzaam de route van de taak opwaaien zodat Martin, die vlak achter me was gestart, me bij kon halen. Ik had storing op mijn radio. De headset-aansluting van mijn helm heb ik eruit gehaald, want dat irriteert al vrij snel. Wel jammer, want na een paar bellen samen met Martin zag ik hem niet meer. Ik probeerde nog de stekker er weer in te stoppen, maar dat lukte tot drie maal toe niet.
Inmiddels zat ik iets ten Westen van Emmen en zag verder op de route nog maar weinig wolken. Ik besloot om terug te vliegen naar Stadskanaal. De wolken over een Noord route zagen er beter uit, dus besloot ik om eerst richting Borger te vliegen. Erg voorspelbaar waren de wolken niet. De ene keer deden ze het wel, de andere keer niet. De ene keer zat de thermiek aan de zonkant, dan weer aan de windkant.
Bij Borger vermoed ik achteraf Fred tegen de wolkenbasis gezien te hebben, maar dat moet ik hem nog vragen.
Vanaf Borger werd het super lastig. De wind nam op lagere hoogte namelijk toe en thermiekbellen waren verwaaid vanaf 1100 meter. Op het vervolg van de route heb ik drie keer onder de 300 meter gezeten en was ik al een beetje bezig met welk terrein ik zou moeten landen. Maar drie keer was ik richting mogelijke thermiek gevlogen en kon ik deze ook uiteindelijk pakken.
Eenmaal bij het vliegveld van Stadskanaal zag ik een MLA toestel touch-en-go’s oefenen. Daar moet ik dus extra rekening mee houden. Naast het vliegveld stond tarwe. Hierin zag ik heel erg goed de wind neanderen over het veld. Ook zag ik hier een klein wervelwindje langzaam naar het Westen trekken. Er in de buurt gaf flinke turbulentie op. Met mijn landing wilde ik rekening houden hiermee door wat verder op het vliegveld te landen. Maar uiteindelijk zag ik hem vertrekken en kon ik een normaal geplande landing maken in de buurt van waar ik gestart was en dus ook waar de auto staat.
Landing ging vrij redelijk, maar uiteindelijk zat er nog een beetje snelheid in het toestel en raakte de punt lichtjes de grond.
Heleen stond hier nog af te bouwen en Rinus had net zijn Dragonfly weg gezet. ze hadden niet gedacht dat iemand na ruim drie uur vliegen nog zou landen hier.
Na het afbouwen hebben we nog een patatje gegeten in Exloo, waarna een relaxte autorit naar huis een mooie vliegdag afsloot.
Mijn vlucht op de DHV XC website.

Ik kom altijd graag bij de German Open omdat het leuke vliegstekken zijn en de wedstrijd goed georganiseerd is. Dit jaar werd deze wedstrijd aan de Kandel in het Zwarte Woud georganiseerd.
Voor derde keer ging ik naar deze vliegstek en wederom voor de derde keer met het gehele gezin. Aangezien ik pas laat mee mocht doen omdat ik vergeten was het inschrijfgeld te betalen, was ons huisje van de vorige keer bezet. Uiteindelijk bleek dit goed uit pakken, want we hadden een Ferienwohnung op een boerderij. Een zeer ruim huisje met twee aparte slaapkamers en een diversiteit aan kinderfietsen/trekkers op het erf voor de kinderen. Tevens is het altijd leuk om je verblijfplaats te hebben in een dorpje met de naam Simonswald als je zelf in Simonshaven woont.

Op maandag waren we al ruim voordat de inschrijving van de wedstrijd op HQ (Headquarters). De feesttent stond er weer, de boeren camping en een gemaaid landingsveld. Zo kwamen we meteen een aantal bekende piloten tegen die we al een paar jaar niet hadden gezien vanwege het gebrek aan wedstrijden de afgelopen jaren (je begrijpt wel waarom).
Dit zijn altijd leuke momenten om weer van elkaar te horen hoe het gaat en wat men heeft gevlogen de afgelopen tijd en van plan is te gaan vliegen.

De volgende dag ging de taak niet door vanwege iets te harde wind op de Kandel. Laat in de middag werd het al beter, maar toen was ik met mijn meiden al aan het wandelen op de Kastelburg in Waldkirch. Vanuit de toren zagen we een tiental delta’s voor de berg hangen.

Taak 1
Op woensdag werd de eerste taak uitgezet. Een 115km taak naar het Noorden van het zwarte Woud en weer terug. Het was een goede thermische dag die een wolkenbasis had tot 2200 meter.
Zeker in het begin van de dag was het lastig en was het bergje hoppen en dan wachten totdat er een goede thermiekbel door kwam om echt hoogte te pakken. Aan het einde van het Elztal begint een heel gebied dat onlandbaar is. Langzaam maar zeker vloog ik hier steeds verder boven met nog de optie om terug te keren. Uiteindelijk zat ik hoog genoeg om naar het volgende dal te vliegen. Ik noem het maar even het Roland Wöhrle dal, omdat hij daar ergens woont. Elke goede bel nam ik en ik bleef goed letten op anderen.
Boven de windmolens vond ik een super goede bel die mij naar 2200 meter bracht. Naar het keerpunt was nu nog een kilometer of 10, maar dat zag er wel heel erg bebost uit. Uiteindelijk bleek het makkelijk haalbaar en kon ik goed op hoogte blijven om het keerpunt te halen.
De weg terug koos ik ervoor het wat minder spannend te maken. Een groepje thermiekende delta’s kon ik niet veilig genoeg halen. Ik besloot het op de lagere kammetjes te zoeken, maar die werkte niet goed. Ik moest helaas landen.
Voor me zag ik twee anderen landen. Eén onbekende en een RedBull vleugel. Dat moest Corinna zijn. Ik besloot bij haar in de buurt te landen.
Het bleek toch heuvelachtiger te zijn dan ik van boven kon zien en op final vloog ik dus met een helling naar beneden. Er was nog grasveld genoeg, maar na veel langere tijd dan normaal zakte de snelheid eruit en kon ik nog een redelijk normale landing maken. Wel een groene knie omdat bij uit uitduwen niet alle snelheid eruit was, maar dat maakt bij zo’n helling-naar-beneden landing niet meer uit.
Meteen na de landing werd er door Corinna aangeboden om met haar mee terug te rijden naar HQ. Haar vriendin Rebecca was er super snel. Zodoende was het voor Anne-Marie niet nodig om met de kinderen heen en terug te rijden, wat ongeveer 2 uur had gekost.
Een fijne vlucht was het in het diepe zwarte woud !
Taak 1 op DHV XC.

Taak 2
De volgende dag werd er een zig-zag-taak door het dal uitgezet.
Maar voordat de taak begon kunnen we altijd gebruik maken van het vernieuwde Kandel-restaurant-hotel. Een mooi gebouw dat past op deze berg met een goede producten, zeer ruim opgezet en schone toiletten.
Mijn start van gisteren vanaf de startvlonder was ik niet helemaal blij mee. Vandaag dus maar wat harder rennen. Het werd wederom pielen naar het noordelijkste keerpunt in het Elztal. Vanaf hier werd het nog verder pielen tot een moment dat ik nog maar net een zwak belletje kon vinden. Vanaf hier ging het redelijk goed, maar de echte verlossing kwam pas bij de Hornleberg. Ik zat met een groepje dat richting de Kandel ging steken. Tussendoor nog wat extra hoogte tanken en daar zag ik ineens Roland Wöhrle gaan steken, direct naar het keerpunt toe. Ik ga de local-matador natuurlijk niet tegenspreken, dus hup ik erachteraan. Mijn glij richting het keerpunt ging prima en ik kon Roland goed bijhouden. Op een gegeven moment ging ik iets onder hem door en zag ik hem niet meer. Bij het keerpunt vond ik een kneiter van een bel en zo zat ik op wolkenbasis en zag ik Roland 500 meter onder me nog pielen. Wat heeft hij dan verkeerd gedaan dacht ik nog. Maar ik dacht hier niet te lang over na. In één rechte streep ging ik terug naar de Hornleberg, die mij meteen weer een goede bel gaf.
Onder me zag ik twee andere delta’s die ver onder me vlogen, maar wel een paar honderd meter voor me. Door flink snelheid aan te trekken probeerde ik ze nog bij te halen voor de finishlijn, maar dat is net niet gelukt. Ik hield ook niet zo heel veel hoogte over bij het landingsterrein en het bleek flink turbulent te zijn, waarbij ik op final ineens een windvlaag van achteren kreeg en ik plots op mijn bottombar glijdend mijn landing had gemaakt.
Dit is meteen een tip voor als je bij dit terrein ook een keer gaat landen. Zorg ervoor dat je meer in de buurt van het zijdal landt, want daar komt de echte windrichting vandaan. Waar ik lande is het turbulent omdat de wind van het zijdal mengt met de wind van het dal.
Taak 2 op de DHV XC website.

Taak 3
Het was een wat winderige dag en veel bewolking. Het was lang wachten op de Kandel. Gelukkig hebben we het goede restaurant op de Kandel, dan kun je nog wat op temperatuur blijven. Uiteindelijk kwam er een taak en deze zou richting het vlakland gaat in Freiburg en omgeving.
Door mijn goede uitslag van gisteren, ik werd 12de van de dag, stond ik in het algemeen klassement 20ste (van de 51) en moest ik wat vroeger starten. Geen probleem, dan heb ik meer kans om een goede startpositie te verschaffen.
Na mijn start was het het schapen langs de hellingen en vond ik maar moeilijk thermiek. De berg lag al langer in de schaduw, maar het vlakland nu ook. Ik zag al een groepje voor de start het vlakland op vliegen. Dat vond ik geen goed plan. Na een half uur werd het toch wat zonniger in het dal en in een ultieme poging ben ik eigenlijk vanaf te lage hoogte richting de voet van de Kandel gevlogen. Joerg Bajewski ging op 200 meter boven de grond naar rechts vlak naast me en ik ging naar links. Precies op het punt van de enorme goede bel van gisteren zat deze er weer. Deze bracht me naar wolkenbasis en aangezien de startgate al was geweest kon ik in één keer gaan steken naar het keerpunt. En dat was het voor de dag, ik stond alweer aan de grond.
De landing nog niet helemaal perfect en dat vond ik wel jammer aangezien het terrein prima was om dit wel te doen. Dietmar Tschabrun & Tullio Gervasoni waren hier ook geland.
Het was natuurlijk een pruttaakje, maar als je dan het klassement van de dag ziet dan sta ik tussen een paar grote namen. Dat is best grappig.
Mijn vlucht op de DHV XC website.

Taak 4
Ik hing op wolkenbasis bij het openen van de startgate, maar ik had zo iets van, ik ga niet. De taak ging naar het Oosten over al die bergen/heuvels heen met al die bomen. Het was ook nog eens compleet bewolkt, dus raar dat er dan toch thermiek zit. Ik had ook nog wat spierpijn en op dat moment verzon ik nog van alles en nog wat om maar niet de taak te gaan doen. Dat heb ik ook gedaan. De beste beslissing op dat moment. Achteraf had ik best nog iets verder naar het Noorden kunnen gaan om te kijken hoe het daar ging. Dan was de zon wellicht gaan schijnen in de tussentijd en had ik vanuit de lucht ook wel wat grasveldjes gezien om te landen als ik het niet zou redden. Ach, ik heb er weer van geleerd.

Afgelopen woensdag was de voorspelling nog dat het in Stadskanaal beter zou zijn dan in Vlijmen, maar vrijdag veranderde dit en besloot ik naar de Buizerd te gaan. Snel had ik me ingeschreven om zodoende zo snel mogelijk de minimaal aantal personen te hebben zodat de lierdag door zou gaan.

Ik had voor het laatst gelierd aan het Sas in 2018, dus na bijna drie jaar zou ik weer eens gaan lieren. Dit kwam door mijn nieuwe harnas. Ik ben super tevreden over mijn Rotor Havanna Harnas, maar wat ze tot nu nog niet begrepen is waar lierlussen moeten komen. Deze zaten te laag (vanwege cartowing in de USA). Na hulp van Emiel Jansen op zijn Mooie tenten naaimachine zitten er vrij simpel nu lierlussen ter hoogte van mijn borstbeen, waar je lierrelease hoort te zitten.

De afgelopen jaren was ik wel een paar keer naar Vlijmen geweest, maar vanwege onzekerheid over plek van de lierlussen toen niet besloten te gaan lieren.
Nu met enige extra spanning was ik er helemaal klaar voor ook omdat de wind nu hard genoeg was om veilig te starten en te kunnen traplieren. Ik keek eerst even de kat uit de boom door andere starts te bekijken.
Van te voren had ik alles goed gevisualiseerd en na mijn start had ik zoiets van “heb je je daar druk over gemaakt”. Het voelde gewoon en gelukkig weer vertrouwd. Na een aantal trappen voelde ik aan het einde van een trap dat hier thermiek zat. Na het ontkoppelen zat ik iets van op hoogte blijven thermiek. Ik voelde dat het er zat, maar waar dan… zoeken.. zoeken…
De thermiek was lastig te vinden hierna en ik liet me door de wind en door de gedachten dat de thermiek bij het kanaal zat naar achteren afdrijven. Langzaam maar zeker werd de thermiek wat duidelijker en kon ik ter hoogte van de Bernardus Golf goede hoogte pakken.
Hierna was het een kwestie van de wolken volgen en daar kon ik op wolkenbasis komen. Ik had mijn doel voor de dag bereikt en zette na een lange glijvlucht om ons lierveld heen mijn delta op de grond met een mooie landing.
Na kort nog wat kletsen op het veld was ik weer bijtijds thuis om nog thuis met een gezin te eten.

Het was een heerlijk dagje om de lokale standaard taak van 25km te vliegen. De thermiek was easy, vooral brede zwakke bellen en af en toe een flink +2 (boven Stadskanaal) waar ik op een glijlijn nog steeds ruim 100m omhoog ging.

Mijn vlucht op de DHV XC website.

Sinds een ruime week mag er weer gevlogen worden in Nederland vanwege de Corona ziekte. Zo lang we ons maar aan de 1,5 meter houden en gezamenlijk gebruik van b.v. de startdolly op Stadskanaal maar goed desinfecteren.
Het is ook het droogste voorjaar ooit en dat is goed te merken in de twee thermische dagen die wij hadden op 29 en 30 mei.

Ik was al vroeg op om naar Stadskanaal te rijden omdat de voorspelling was dat het ook al vroeg thermisch zou worden. Om 10:15 was ik al op het vliegveld van Stadskanaal om mijn eerste sleep van het jaar achter de Dragonfly van Rinus te maken.
Normaliter kom je aan op een startplek en zeg je iedereen gedag, maar dat was nu wel een beetje vreemd door Corona. Even een hallo op afstand en dan snel de delta van het dak om te gaan opbouwen. Nadat ik was opgebouwd viel me op dat er een leuk clupje van 9 deltisten zou gaan vliegen deze dag. Ik zat een beetje te treuzelen omdat zo’n eerste vlucht van het seizoen toch met wat meer zenuwen is dan normaal. De boterhammen aten niet zo lekker weg, maar die twee bananen had ik zo op 😉
Mijn waterzak had ik helemaal vol gedaan met 50% isotone drank en 50% water, daar hou ik het immers wel uren op vol.

Eenmaal harnas aangetrokken en gechecked lag ik klaar op de dolly. Even een dubbele check nog om te zorgen dat procedures correct verlopen en Rinus geeft vervolgens vol gas en vliegen we boven het Groningse landschap. Het was meteen weer een heerlijk gevoel zo achter de Dragonfly te hangen en met kleine stuurbewegingen de dragonfly op de horizon te houden. Op 500 meter zwaaide Rinus mij af in een thermiekbel en ik kon na wat pielen om de kern te vinden mijn weg naar de wolkenbasis vinden (1).

Van te voren hadden Martin, Arne en Emiel een taak in hun vlieginstrument gezet en ik had het idee deze dan ook maar te gaan doen. Maar helaas, mijn radio deed het niet en ik zag ze ook niet vliegen. Het lukte mij niet om in de lucht de taak te wijzigen in mijn nieuwe Naviter Blade. Maar ik had al dagen ervoor een FAI-driehoek voorbereid, dus zou ik dit maar op zicht doen.
Dit moest de volgende FAI-driehoek worden: EHST -> TT Assen -> Knp Holsloot.

Het eerst been had ik expres met de wind mee gedaan zodat ik goed het eerst uur kon aanvoelen hoe de lucht was zodat ik niet te snel of te langzaam zou vliegen. In de lucht zag ik Borger liggen (2) en daar moest ik Noordelijker ervan passeren. De thermiek was gemakkelijk te vinden aan meestal de Zuid-West kant van een wolk (Wind NE, zon West) en de wolken stonden een kilometer of 3 uit elkaar. Ik kon me nog vaag herinneren dat ik ook over een meertje moest vliegen (3). Eenmaal in de buurt hiervan zag ik Assen al liggen en toen wist ik dat het TT-Assen hier net ten Zuiden ligt.

De volgende wolk lag net ten Zuiden van het TT Circuit (4), maar het optimale keerpunt lag een paar honderd meter ten Westen ervan. Toch maar kiezen voor de wolk en niet vervallen in oud gedrag door teveel te pushen. Eenmaal thermiekend ten Zuid-Oosten van het circuit werd ik toch nog over het circuit heen geblazen. Ik vond het nu al leuk door het circuit van Assen te halen. Daar waren Valentino Rossi in de MotoGP zulke fantastische dingen heeft laten zien en waar de afgelopen jaren vooral Marc Marquez dé Man is.
hoe nu verder bedacht ik me, want ik had ook een keerpunt in Stavoren erin gezet. Maar hoe ga ik die op zicht vinden, dat is lastig. Toch maar de FAI-Driehoek en op zicht naar een verkeersknooppunt net ten Zuiden van Emmen. Ik bedacht me dat ik hier al eerder had gevlogen, dus zou ik het wel herkennen vanuit de lucht.

De thermiekbellen waren op het tweede been wat lastiger te vinden, dat zal vast gekomen zijn omdat ik dwars op de wind vloog. Op lastige momenten liet ik mijn Laminar gewoon zelf zoeken. Dat is een kwestie van de vingers op de bottombar en maar zien waar ze het liefst naartoe wilt. Dan komt vanzelf een lichte beweging en een versnelling en dan volgt de thermiekbel meestal vanzelf.
De richting bepalen richting knooppunt Holsloot was ook best lastig. In het begin zag ik Emmen niet liggen en pas later wel, dat zie je ook duidelijk aan mijn tracklog (5). De wat lastig te vinden bellen resulteerde in dat ik op een gegeven moment lager en lager kwam en zoiets had van, nu moet ik echt iets vinden anders sta ik aan de grond. Even verderop zag ik een dorpje liggen omringt met droge dorre velden (6) met daaromheen weer groene akkers en bos. Dit moet het dan doen en gelukkig kreeg ik gelijk, vlak boven het dorpje Benneveld ging het weer omhoog en vanaf daar zag ik ook voor het eerst knooppunt Holsloot liggen (7)
Het idee was zoveel mogelijk hoogte houden en op wolkenbasis te blijven. Dit lukte aardig goed.

Na het ronden van het knooppunt wilde ik over Emmen heen omdat daar zowieso goede thermiek moet zitten. Alleen is het een vrij grote stad nog met ook nog flink bos eromheen. Het op hoogte blijven ging makkelijk ondanks de inmiddels flink tegenwind. Over Wildlands Emmen (8) heen en toen bleek het gewoon makkelijk te gaan, gewoon van wolk naar wolk en daar zat dan weer een goede thermiekbel.
Terug bij EHST had ik nog voldoende hoogte om mijn driehoek iets te vergroten (9). Ik was alleen behoorlijk moe van zo’n lange vlucht van 4:20 en bij mijn landing had ik een paar technische foutjes waardoor ik met een buikschuiver op de grond lag.

Het was een fantastisch mooie vlucht waarmee ik mijn Nederlandse PR verbeterde. 103 kilometer FAI driehoek.

Mijn vlucht op de DHV XC website.

De volgende dag was het vliegweer nog beter dan de dag ervoor. Iets meer wind en nog iets betere thermiek. Ik hield het echter bij een lokale vlucht van een uurtje omdat ik nog niet voldoende hersteld was van de dag ervoor. Ik hoop dat dit in de loop van komende weken wel te vebeteren, want het is wel zonde om op deze dag niet net zoals Arne, Coen en Martin 100+ of 200+ km te vliegen.

Tracklog van 2de vlucht.