Ik kom altijd graag bij de German Open omdat het leuke vliegstekken zijn en de wedstrijd goed georganiseerd is. Dit jaar werd deze wedstrijd aan de Kandel in het Zwarte Woud georganiseerd.
Voor derde keer ging ik naar deze vliegstek en wederom voor de derde keer met het gehele gezin. Aangezien ik pas laat mee mocht doen omdat ik vergeten was het inschrijfgeld te betalen, was ons huisje van de vorige keer bezet. Uiteindelijk bleek dit goed uit pakken, want we hadden een Ferienwohnung op een boerderij. Een zeer ruim huisje met twee aparte slaapkamers en een diversiteit aan kinderfietsen/trekkers op het erf voor de kinderen. Tevens is het altijd leuk om je verblijfplaats te hebben in een dorpje met de naam Simonswald als je zelf in Simonshaven woont.
Op maandag waren we al ruim voordat de inschrijving van de wedstrijd op HQ (Headquarters). De feesttent stond er weer, de boeren camping en een gemaaid landingsveld. Zo kwamen we meteen een aantal bekende piloten tegen die we al een paar jaar niet hadden gezien vanwege het gebrek aan wedstrijden de afgelopen jaren (je begrijpt wel waarom).
Dit zijn altijd leuke momenten om weer van elkaar te horen hoe het gaat en wat men heeft gevlogen de afgelopen tijd en van plan is te gaan vliegen.
De volgende dag ging de taak niet door vanwege iets te harde wind op de Kandel. Laat in de middag werd het al beter, maar toen was ik met mijn meiden al aan het wandelen op de Kastelburg in Waldkirch. Vanuit de toren zagen we een tiental delta’s voor de berg hangen.
Taak 1
Op woensdag werd de eerste taak uitgezet. Een 115km taak naar het Noorden van het zwarte Woud en weer terug. Het was een goede thermische dag die een wolkenbasis had tot 2200 meter.
Zeker in het begin van de dag was het lastig en was het bergje hoppen en dan wachten totdat er een goede thermiekbel door kwam om echt hoogte te pakken. Aan het einde van het Elztal begint een heel gebied dat onlandbaar is. Langzaam maar zeker vloog ik hier steeds verder boven met nog de optie om terug te keren. Uiteindelijk zat ik hoog genoeg om naar het volgende dal te vliegen. Ik noem het maar even het Roland Wöhrle dal, omdat hij daar ergens woont. Elke goede bel nam ik en ik bleef goed letten op anderen.
Boven de windmolens vond ik een super goede bel die mij naar 2200 meter bracht. Naar het keerpunt was nu nog een kilometer of 10, maar dat zag er wel heel erg bebost uit. Uiteindelijk bleek het makkelijk haalbaar en kon ik goed op hoogte blijven om het keerpunt te halen.
De weg terug koos ik ervoor het wat minder spannend te maken. Een groepje thermiekende delta’s kon ik niet veilig genoeg halen. Ik besloot het op de lagere kammetjes te zoeken, maar die werkte niet goed. Ik moest helaas landen.
Voor me zag ik twee anderen landen. Eén onbekende en een RedBull vleugel. Dat moest Corinna zijn. Ik besloot bij haar in de buurt te landen.
Het bleek toch heuvelachtiger te zijn dan ik van boven kon zien en op final vloog ik dus met een helling naar beneden. Er was nog grasveld genoeg, maar na veel langere tijd dan normaal zakte de snelheid eruit en kon ik nog een redelijk normale landing maken. Wel een groene knie omdat bij uit uitduwen niet alle snelheid eruit was, maar dat maakt bij zo’n helling-naar-beneden landing niet meer uit.
Meteen na de landing werd er door Corinna aangeboden om met haar mee terug te rijden naar HQ. Haar vriendin Rebecca was er super snel. Zodoende was het voor Anne-Marie niet nodig om met de kinderen heen en terug te rijden, wat ongeveer 2 uur had gekost.
Een fijne vlucht was het in het diepe zwarte woud !
Taak 1 op DHV XC.
Taak 2
De volgende dag werd er een zig-zag-taak door het dal uitgezet.
Maar voordat de taak begon kunnen we altijd gebruik maken van het vernieuwde Kandel-restaurant-hotel. Een mooi gebouw dat past op deze berg met een goede producten, zeer ruim opgezet en schone toiletten.
Mijn start van gisteren vanaf de startvlonder was ik niet helemaal blij mee. Vandaag dus maar wat harder rennen. Het werd wederom pielen naar het noordelijkste keerpunt in het Elztal. Vanaf hier werd het nog verder pielen tot een moment dat ik nog maar net een zwak belletje kon vinden. Vanaf hier ging het redelijk goed, maar de echte verlossing kwam pas bij de Hornleberg. Ik zat met een groepje dat richting de Kandel ging steken. Tussendoor nog wat extra hoogte tanken en daar zag ik ineens Roland Wöhrle gaan steken, direct naar het keerpunt toe. Ik ga de local-matador natuurlijk niet tegenspreken, dus hup ik erachteraan. Mijn glij richting het keerpunt ging prima en ik kon Roland goed bijhouden. Op een gegeven moment ging ik iets onder hem door en zag ik hem niet meer. Bij het keerpunt vond ik een kneiter van een bel en zo zat ik op wolkenbasis en zag ik Roland 500 meter onder me nog pielen. Wat heeft hij dan verkeerd gedaan dacht ik nog. Maar ik dacht hier niet te lang over na. In één rechte streep ging ik terug naar de Hornleberg, die mij meteen weer een goede bel gaf.
Onder me zag ik twee andere delta’s die ver onder me vlogen, maar wel een paar honderd meter voor me. Door flink snelheid aan te trekken probeerde ik ze nog bij te halen voor de finishlijn, maar dat is net niet gelukt. Ik hield ook niet zo heel veel hoogte over bij het landingsterrein en het bleek flink turbulent te zijn, waarbij ik op final ineens een windvlaag van achteren kreeg en ik plots op mijn bottombar glijdend mijn landing had gemaakt.
Dit is meteen een tip voor als je bij dit terrein ook een keer gaat landen. Zorg ervoor dat je meer in de buurt van het zijdal landt, want daar komt de echte windrichting vandaan. Waar ik lande is het turbulent omdat de wind van het zijdal mengt met de wind van het dal.
Taak 2 op de DHV XC website.
Taak 3
Het was een wat winderige dag en veel bewolking. Het was lang wachten op de Kandel. Gelukkig hebben we het goede restaurant op de Kandel, dan kun je nog wat op temperatuur blijven. Uiteindelijk kwam er een taak en deze zou richting het vlakland gaat in Freiburg en omgeving.
Door mijn goede uitslag van gisteren, ik werd 12de van de dag, stond ik in het algemeen klassement 20ste (van de 51) en moest ik wat vroeger starten. Geen probleem, dan heb ik meer kans om een goede startpositie te verschaffen.
Na mijn start was het het schapen langs de hellingen en vond ik maar moeilijk thermiek. De berg lag al langer in de schaduw, maar het vlakland nu ook. Ik zag al een groepje voor de start het vlakland op vliegen. Dat vond ik geen goed plan. Na een half uur werd het toch wat zonniger in het dal en in een ultieme poging ben ik eigenlijk vanaf te lage hoogte richting de voet van de Kandel gevlogen. Joerg Bajewski ging op 200 meter boven de grond naar rechts vlak naast me en ik ging naar links. Precies op het punt van de enorme goede bel van gisteren zat deze er weer. Deze bracht me naar wolkenbasis en aangezien de startgate al was geweest kon ik in één keer gaan steken naar het keerpunt. En dat was het voor de dag, ik stond alweer aan de grond.
De landing nog niet helemaal perfect en dat vond ik wel jammer aangezien het terrein prima was om dit wel te doen. Dietmar Tschabrun & Tullio Gervasoni waren hier ook geland.
Het was natuurlijk een pruttaakje, maar als je dan het klassement van de dag ziet dan sta ik tussen een paar grote namen. Dat is best grappig.
Mijn vlucht op de DHV XC website.
Taak 4
Ik hing op wolkenbasis bij het openen van de startgate, maar ik had zo iets van, ik ga niet. De taak ging naar het Oosten over al die bergen/heuvels heen met al die bomen. Het was ook nog eens compleet bewolkt, dus raar dat er dan toch thermiek zit. Ik had ook nog wat spierpijn en op dat moment verzon ik nog van alles en nog wat om maar niet de taak te gaan doen. Dat heb ik ook gedaan. De beste beslissing op dat moment. Achteraf had ik best nog iets verder naar het Noorden kunnen gaan om te kijken hoe het daar ging. Dan was de zon wellicht gaan schijnen in de tussentijd en had ik vanuit de lucht ook wel wat grasveldjes gezien om te landen als ik het niet zou redden. Ach, ik heb er weer van geleerd.